Ta galeria zawiera 8 zdjęć.
Trzeci dzień zamieszania w mieście pod nazwą „Ster na Bydgoszcz”. Dużo imprez gromadzi sporo ludzi. Tłoczno, czasami głośno. Dziwnie ubrani i dziwnie pachnący ludzie. Często niosą jakieś dziwne przedmioty. Kiedyś Pan przejmował się, że wychowana w wiejskiej ciszy nerwowo reaguję … Czytaj dalej
Ta galeria zawiera 5 zdjęć.
Na spacerach widzę wiele ciekawostek na które ludzie zwykle nie zwracają uwagi. Gdyby to drzewo mogło mówić, to usłyszeli byśmy zapewne barwną historię. Jego wygląd mówi jak wiele przeszło i jak silny jest instynkt przetrwania. Najważniejsze to nie poddawać się … Czytaj dalej
Po dzisiejszym pływaniu pobiegliśmy na bulwar i na Mostową. W centrum Bydgoszczy na ulicach zamieszanie. Trwają VI Międzynarodowe Spotkania Artystów Ulicznych (Buskers Festival). Pan uważa, że to doskonała sposobność przyzwyczajania mnie do dużych skupisk dziwnych ludzi. Częściowo ma rację. Ruch artystów zwraca moją uwagę lecz głośna muzyka trochę odstrasza. Ale Pan nie zmusza mnie i nie obserwujemy zbyt długo.
Japoński zespół Ojarus z pantomimą.
Więcej o Festiwalu:
– po polsku: http://www.buskersfestival.bydgoszcz.com/polski2013/index.html
– po angielsku ( english ): http://www.buskersfestival.bydgoszcz.com/english2013/index.html
Spacery to czas gdy w każdej chwili może zdarzyć się coś niezwykłego. Ostatnio pływając przeżyłam … nalot. Jakieś ptaszysko chyba nigdy nie widziało pływającego Iryska, bo kilka razy przelatywało nade mną…
Psy przecież pływają, prawda ? Co jest więc takiego dziwnego, że Irysek pływa ? Czyżbym nie była takim zwyczajnym psem… ?
Ta galeria zawiera 15 zdjęć.
Na porannym spacerze, po raz drugi w tym samym miejscu, spotkałam coś, co Pan nazywa kotem. Stanął zjeżony na środku ścieżki chcąc chyba mnie wystraszyć. Jestem ostrożna, ale i ciekawska. Pan jednak nie pozwolił mi podejść zbyt blisko. Próbowałam więc … Czytaj dalej
Dość często biegam z Panem koło Opery Nova. I choć zauważyłam nową rzecz już dawno, to nie zainteresowała mnie swoim zapachem. Wygląda jakoś dziwnie, taka poskręcana i zmienia kolor w słońcu, więc wolałam trzymać się z daleka. Pana chyba też nie zainteresowała szczególnie, bo jakoś nie skręcał w jej kierunku.
Dopiero w majowy weekend obejrzeliśmy sobie dokładnie to co Pan nazwał karykaturą łuczniczki.
Stojąc na placu przed Operą strzela w kierunku Opery Nova (sic !). Zwykle strzela się do nieprzyjaciół. Czyżby łuczniczka nie lubiła muzyki poważnej ? 😉
Trzeba było jakoś odróżnić się od oryginału, ale dlaczego kosztem klasycznych proporcji ciała ? Dziwne też jest to wygięcie ciała i spadająca z kuli (ziemskiej ?) postać. Czy to symbol polsko-polskiej zaciętości – ustrzelić przeciwnika za wszelką cenę ? A może to alegoria chwiejności naszych pokręconych i niepewnych czasów ? Niech każdy wymyśli sobie własną symbolikę. Tylko czy jest to dobra realizacja intencji wypisanych na tabliczce pamiątkowej ? Ja wątpię. Ktoś jednak miał inne zdanie. I tak uczcił 100 rocznicę.
Pewnie z czasem jak wieża Eiffla w Paryżu – też na początku krytykowana – wrośnie w krajobraz miasta i stanie się jego nieodłącznym elementem. Na pewno zaś – tak jak dla nas z Panem dzisiaj – nowa Łuczniczka jest pretekstem spaceru do Parku im. Jana Kochanowskiego i obejrzenia oryginału.
Rzeczywiście nie ma porównania. Klasyczna postać o pięknej rzeźbie ciała i proporcjach zostaje w pamięci od razu. Patyna czasu dodaje jej szlachetności. Nic dziwnego, że stała się symbolem miasta Bydgoszczy.
Na spacerach Pan pozwala mi węszyć. Zna psy i wie, że skupienie na węszeniu zużywa sporo energii. Z takiego krótkiego spaceru wracam szczęśliwa i zmęczona jakbym przeszła parę kilometrów. Węszyłam więc jak zwykle gdy …
Mijaliśmy z Panem jakieś nogi, kiedy poczułam nowy zapach gdzieś z góry. Podnoszę łeb i widzę: na 2 nogach i tułowiu wędrują 2 głowy – potwór ! A z 2 głów 4 oczy zaczęły się we mnie wpatrywać. Zamarłam na chwilę aby uspokoić sytuację, ale oczy nadal wpatrywały się, a jedne robiły się coraz większe. Potwór przestraszył się mnie czy chce atakować ? Dwie głowy, dwie szczęki, to dawało potworowi przewagę. Miałam luźną smycz, więc wolałam nie sprawdzać jego intencji na sobie i ostrzegawczo szczeknęłam odskakując na bezpieczną odległość. Pan starał się uspokoić mnie. Czułam, że nie bał się potwora. Pewnie widział go już wcześniej. Ale dla mnie to był pierwszy raz i nie mogłam pohamować emocji.
Dopiero później przy innej okazji okazało się, że takie potwory powstają gdy duży człowiek bierze małego człowieka do góry i obejmuje go mocno. Dzisiaj już nie boję się tych „potworów”, a nawet cieszę się, że mali ludzie są zabierani z mojego poziomu. O ile zachowanie dużego człowieka zwykle jest przewidywalne, to zachowanie małego człowieka zawsze jest zagadką i zaskoczeniem, szczególnie gdy spotykamy się pierwszy raz. To temat rzeka, a dzisiaj znów dużo pływałam i jestem zmęczona. Wrócę więc do niego później.
Dzisiejszy wieczorny spacer był inny niż zwykle. Znów pływałam 🙂 Pan pozwala mi pływać coraz dłużej, ale dla mnie to i tak mało ! Uwielbiam pływać ! To rodzinne: podczas spacerów pływała w szerokiej rzece w Czechach moja matka. Jej matka, a moja babcia pływała też. Po pływaniu jak zwykle pobiegliśmy wzdłuż kanału abym mogła wysuszyć się w biegu…
Muszę walczyć z pokusą wskakiwania do kanału, bo choć woda jest brudniejsza niż w Brdzie, to przecież też WODA ! Ale Pan zakazuje 🙁 Ja nie mogę wskoczyć, a kaczki pływają sobie w najlepsze. Poganiała bym je w wodzie, ale Pan nie pozwala… Mówi, że nie wolno wchodzić, bo ta woda jest brudna i śmierdzi. Ale chyba przesadza, bo nad brzegiem kanału co chwilę siedzi jakiś człowiek z kijem ze sznurkiem i próbuje wyciągnąć coś z wody. Pan nazywa ich wędkarzami. A to co wyciągają rybą. Żywe to i trzepocze się jak wyciągają z wody na końcu cieniusieńkiego sznurka. Skoro w tej wodzie można żyć, to dlaczego nie można pływać ? Niepojęta jest ludzka logika …
Biegliśmy po ścieżce i trawie wzdłuż kanału, gdy nagle poczułam, że coś chwyciło moją tylna łapę. Najpierw jedną, potem drugą. Chciałam uciec, ale TO nie pozwalało mi stawiać większych kroków ! Im bardziej się starałam, tym mocniej ściskało moją łapę. Spróbowałam dosięgnąć TO zębami. Wtedy Pan zwrócił uwagę, że coś się dzieje. Zatrzymał mnie i zaczął oglądać mi tylne łapy. Uspokajał mnie łagodnym głosem, aż nagle zmienił ton. Nie zrozumiałam co powiedział, ale ton głosu nie był miły. Jednak to nie było do mnie. Bo mnie łagodnie poprosił abym położyła się. Posłuchałam, choć usłyszałam w głosie Pana napięcie. Wziął moją tylną prawą łapę i czułam jak próbuje coś wyplątać z moich poduszek. Byłam cierpliwa, choć czułam, że TO wrzyna mi się w ciało. Nie dał rady uwolnić prawej łapy. Wziął się więc za lewą. Tutaj poszło mu gładko, bo było tylko splątane, a nie zadzierzgnięte. Uwolnił ją ! Widziałam jak próbuje rozerwać coś co nazwał żyłką – takie cienkie, ledwo widoczne, ale mocne, że ho, ho. Nie udało mu się. Czułam narastający ból w poduszkach prawej łapy. To ta żyłka ściskała je. Pan próbował rozciąć żyłkę kluczami, ale ta paskuda nie poddawała się. Widząc, że sprawia mi to ból zrezygnował. Pan zaczął denerwować się. Czułam to coraz wyraźniej – adrenalina jednak strasznie śmierdzi. Zdenerwowanie zaczęło udzielać się i mnie. Gdybyśmy zaczęli iść, to znów zaplątała bym się, żyłka jeszcze mocniej ścisnęła by łapę. Ale mój Pan ma głowę nie od parady. Żyłkę złożył i zaczął trzeć o krawędź krawężnika. Przetarł ją ! Skrócił żyłkę na tyle, że mogłam iść nie plącząc się w nią. 
Wracaliśmy. Łapę nadal ściskała żyłka i przeszkadzała mi, ale mogłam iść ! Szliśmy dość szybko – Pan chyba niepokoił się o moją łapę. Szedł wypatrując czegoś na brzegu kanału. Pomocy ? U kaczek ? Nie. Podszedł do wędkarzy. Poprosił o nóż. No tak, tym szybko uwolnił mi łapę od żyłki. Oddał nóż i podziękował. Grzecznie, ale na mój nos to chyba wędkarze mieli coś wspólnego z tą moją przygodą. Dobrze, że Pan był przy mnie i mi pomógł. Samotny pies nie dał by sobie rady z żyłkowymi wnykami.
Dzisiaj odkryłam nowe miejsce. Wybieg dla psów w Myślęcinku. Pan był chyba trochę rozczarowany rozmiarem, bo patrząc na zdjęcia w komputerze myślał, że będzie to coś większego. Powiedział jednak, że najważniejsze jest to że teren ogrodzony i z podwójną bramką. Chyba wiem co miał na myśli, ale przecież nie musiał mnie uczyć jak działa klamka 😉 Skoro nauczył, to chyba nie powinien dziwić się, że korzystam z tego gdy mam potrzebę ?
Było pusto, więc zapoznałam się z placem. Kładka\równoważnia – fajna, ale ponieważ jest samotna, a nie w jakimś torze, więc szybko znudziła mi się.
Znajdując kupę na placu zdziwiłam się podwójnie. Po pierwsze, że kolega załatwił się w miejscu zabawy, a po drugie, że jego pani\pan nie sprzątnęli po nim. Stoi tam kosz, więc to żaden problem. Mój Pan zawsze po mnie sprząta, nawet jeśli nikogo nie ma w pobliżu. Dzisiaj z uśmiechem wspomina jak prawie 20 lat temu patrzyli na niego i pukali się w czoło, że zbiera kupę po psie. Teraz to już staje się normą, ale jeszcze nie dla wszystkich, co niestety widać.
Pan porzucał mi piłeczkę, więc byłam już trochę zmęczona gdy zjawiły się dwa labki: czekoladka i czarny. Poganialiśmy się trochę.
Czarnego trochę poniosło w zabawie i jego pan wziął go na smycz. To był koniec biegania. Mój Pan stwierdził, że już jestem zmęczona, napoił mnie i zabrał z placu. Morał z tego, że aby zabawa była udana wszyscy muszą cieszyć się nią i bawić się wspólnie. Jak kogoś ponosi to zabawa kończy się.