Spastyczność jest to zaburzenie czuciowo-ruchowe, powstałe w wyniku uszkodzenia górnego neuronu ruchowego i objawiające się mimowolną, przerywaną lub stałą aktywacją mięśni.[Pandyan A.D., 2005]. Objawiać się może jako:
- ciągła aktywność mięśniowa wywołująca nieprawidłową postawę ciała – dystonia spastyczna;
- mimowolna i przemijająca aktywność mięśni, która nawraca przypadkowo – gwałtowne skurcze;
- zwiększona amplituda odruchów ścięgnistych – wzmożenie odruchów;
- zwiększony opór podczas wykonywania ćwiczenia biernego.
Typowy wzór skurczowy po udarze przy spastyczności
Tułów – zgięcie boczne
Bark – skierowany do tyłu i w dół (retrakcja, depresja)
Ramię – skierowane do wewnątrz i w przywiedzeniu
Łokieć – zgięty
Przedramię – skierowane do wewnątrz
Ręka – zaciśnięta w pięść, kciuk najczęściej wewnątrz, opadająca (zgięcie boczne)
Miednica – skierowana do tyłu
Biodra – wyprostowane
Udo – skierowane do wewnątrz
Kolano i staw skokowy – wyprostowane
Stopa – zgięta ku dołowi, opadająca, odwrócona do wewnątrz
Skutki długotrwałej spastyczności
Długotrwała dystonia spastyczna powoduje zmiany wewnątrzmięśniowe i tkanki łącznej prowadząc do utrwalonych przykurczów. Mięśnie i ścięgna stają się mniej podatne na rozciąganie, sztywne, z czasem ulegają zwłóknieniu, atrofii (zanikowi) i sztywności w przykurczu niepoddającym się leczeniu. W początkowym etapie spastyczności zmiany strukturalne w mięśniach powodujące sztywność (skrócenie i tixotropia) są odwracalne. Dlatego nie należy zwlekać z rozpoczęciem terapii – tutaj czas odgrywa istotna rolę – im wcześniej tym lepiej!!!
Dodaj komentarz